Ik las boeken over zelfcompassie. Volgde trainingen en retraites. Deed intensief aan yoga en meditatie. En kreeg hierdoor mooie inzichten. Maar ik bleef mezelf afstraffen.
Waarom is het toch zo lastig om empathie te voelen voor jezelf - met de nadruk op voelen, wat iets anders is dan het concept cognitief begrijpen?
Dat komt door de allesoverheersende interne Rechter. Die maakt je wijs dat door empathie te voelen wanneer iets niet goed gaat, je juist het gedrag stimuleert dat die ellende veroorzaakt. Beter straffen dan empathie tonen, zegt de Rechter.
Maar ja, eigenlijk schiet IEDEREEN om de haverklap tekort. Doordat de Rechter ons dat keer op keer inwrijft, loopt je batterij leeg. Empathie kun je zien als een oplader. Juist wanneer je emotionele pijn of problemen ervaart, kun je empathie inzetten om die pijn te verlichten en problemen het hoofd te bieden. Je shift van een vijandige naar een vriendelijke houding. En gaat daardoor van een lege naar een vollere batterij.
Uiteindelijk ging ik empathie voelen naar mezelf. Mijn rechter vind het vreselijk dom, maar die negeer ik.
Hoe is dit me gelukt? Door een periode lang dagelijks naar dezelfde jeugdfoto te kijken, op aanraden van Shirzad Chamine van Positive Intelligence. In eerste instantie zag ik alleen uiterlijke oppervlakkigheden die ik aanvulde met feitjes. Geboren in ‘84. Haar zat altijd in de knoop. Woonde daar en daar. Ging naar die en die school. Was vreselijk verlegen. Et cetera.
Naarmate de tijd verstreek en ik elke dag naar die foto keek, begon er iets te verschuiven. Moeilijk te vatten in woorden, want het is een gevoel. Een gevoel van dit ben ik, dit is mijn essentie. Die is in al die jaren eigenlijk nooit veranderd. En is precies goed zoals die is.
Net als jij dat bent.
Ook aan de slag met zelfcompassie voelen? Wacht niet langer en boek hier je gratis kennismaking.