'Ik zou het fijn vinden om meer tijd met mezelf door te brengen' en 'Ik wou dat ik vaker alleen was'. Deze statements verwachtte je misschien niet ten tijde van de lockdowns. Toch zijn er mensen die zich konden vinden in bovenstaande verlangens. Niet ondanks, maar juist dankzij de pandemie.
Is het mogelijk om negatieve effecten op je fysieke en mentale gezondheid te ervaren omdat je beroofd wordt van de tijd die je alleen hebt?
Mensen die graag alleen zijn en zichzelf deze vraag stellen zullen ja knikken. Het zijn deze mensen - en laat ik eerlijk zijn, ik ben er één van - die bij een gebrek aan wat ikzelf me-time noem, lijden onder wat wetenschappers aan de Carleton University in Ottawa, Canada aanduiden met de nieuwe term “aloneliness” (‘a’ omdat het hier gaat om het spiegelbeeld, zoals atypisch dat is van typisch).
Voor alonely mensen is het best een uitdaging om zich staande te houden in een huis dat voor langere tijd een plek is geworden waar kantoor, klaslokaal, kinderopvang, speeltuin en postsorteercentrum onder één dak zijn samengekomen.
Ben jij alonely?
Allereerst, de behoefte om alleen te zijn is volkomen normaal. Het helpt je in evenwicht te komen en helderheid in je hoofd te krijgen. Sommige mensen hebben er dus vaker behoefte aan dan anderen, maar velen kennen het fijne gevoel als je iets voor jezelf kunt doen zonder ruis om je heen. (Veel) tijd alleen doorbrengen wordt pas zorgelijk als het voortkomt uit verlegenheid of sociale angst.
Maar het is dus ook zorgelijk wanneer je langer dan gewenst beroofd wordt van die momenten dat je alleen wílt zijn. Als de statements aan het begin van dit artikel uit jouw mond hadden kunnen komen, dan ben je mogelijk alonely. Het gevolg is dat je prikkelbaarder wordt en sneller overweldigd of uitgeput raakt. Dit alles omdat je niet meer voldoende tijd hebt om in balans te komen.
Wat nu?
Het slechte nieuws is dat wanneer je behoefte aan alleen zijn structureel wordt gedwarsboomd, je in een negatieve spiraal terecht kan komen. Minder me-time betekent meer aloneliness. Dat creëert - je raadt het al - meer behoefte aan me-time, en dus meer aloneliness, wat vervolgens stress en meer ontevredenheid veroorzaakt en de kans op een depressie vergroot.
Het goede nieuws is dat de oplossing simpel is en voor de hand ligt, aldus de onderzoekers: spendeer meer tijd alleen en de klachten zullen verminderen. Hoewel de oplossing eenvoudig klinkt is het niet vanzelfsprekend en soms lastig in de praktijk. Hoe zorg je voor me-time?
Hieronder een paar suggesties
Leg je behoefte uit aan je huisgenoot - best kans dat die met hetzelfde rondloopt trouwens - en spreek af dat je allebei dagelijks een uur (of langer) in een andere ruimte alleen doorbrengt. Plan die tijd in de agenda.
Ook al zijn de momenten van me-time schaars geworden, probeer ze betekenisvol in te vullen met iets waar je echt blij van wordt. De vraag is bijvoorbeeld hoe blij je nou echt wordt van scrollen door je socials. Kijk een mooie documentaire, doe een meditatie, maak een wandeling, lees een boek, doe en dutje. Hoe kort ook, het zal je helpen om die negatieve aloneliness-spiraal te doorbreken.
Waarschijnlijk heb je veel ballen in de lucht te houden. Probeer de tijd die je aan (thuis)werk besteed zo efficiënt mogelijk in te zetten door je op een goede manier te focussen: 1 uur focus geeft meer resultaat dan 1 dag versnipperde focus.
PS: ik ben benieuwd of en welke samenhang er bestaat tussen aloneliness en hoog sensitiviteit en introversie. Wat denk jij?
Comments